Zomaar een etentje in een lokaal restaurant. De jonge serveerster deed haar best. Ze wees op de papieren envelop voor het bestek. Daarop stonden enkele invulvelden, waarin je naam en mailadres pasten. ‘Je kunt je daarmee opgeven voor de nieuwsbrief, die we blijkbaar hebben.’
‘Die we blijkbaar hebben?’, reageerde ik retorisch.
‘Ja, ik weet het ook niet precies’, antwoordde ze.
‘Oh, misschien is het dan beter dat je jezelf aanmeldt?’
‘Nee, echt niet, die hoef ik niet.’ Het kwam er hartstochtelijk uit. ‘Alles wat ik moet weten staat wel op ons intranet.’
We lachten elkaar vriendelijk toe, ze heeft mijn verbazing niet meer kunnen lezen omdat ze me de rug toekeerde om die een paar meter verderop uitgebreid te krabben. Op een moeilijk plekje, maar haar armen bleken nog elastisch genoeg om het te bereiken.
De situatie deed me denken aan de recente hint bij het tv-programma Wie is de Mol: ‘het spel verandert achter je rug.’ Zeker, je kunt het aan de voorkant nog zo mooi geregeld hebben, je kunt het spel verliezen als je de achterkant niet goed voor elkaar hebt. Mooi, zo’n nieuwsbrief. Leuk bedacht ook dat je daar op wordt gewezen via de envelop voor het bestek. Het werd bijna volmaakt toen de goudeerlijke spring-in-’t-veld er nog even op wees. Maar haar dappere poging strandde door een gebrek aan overtuiging. Het leek bijna een mollenstreek.
Maar was het haar wel helemaal aan te rekenen? Ergens moet het aan de achterkant ook zijn misgegaan. Dat intranet las ze, zoveel was duidelijk. Maar vertelde dat intranet dan ook over de nieuwsbrief? Blijkbaar niet, het leek alsof onze serveerster dat van de envelop had gelezen toen ze het bestek inpakte. Ze had blijkbaar wel een vermoeden van de inhoud van die nieuwsbrief, want ze had er zelf geen behoefte aan. Wat zij moest weten, stond wel op het intranet.
Omdat het net zo gezellig was en ze inmiddels was begonnen aan haar rug, vroeg ik niet door over dat intranet. Ik vermoed dat daar informatie op staat over de weekmenu’s, aangepaste prijzen en roosters. Een mooie aanvulling zou zijn, ik kom er zomaar op, om ook de klantennieuwsbrief erop te plaatsen. Het is immers aan te raden eerst intern te communiceren wat je extern communiceert. Misschien in dit geval met wat tips erbij over ‘hoe deze aan te prijzen bij de gasten’. In de regel is ‘die we blijkbaar hebben’ wat minder overtuigend. Hetzelfde geldt voor ‘ik hoef hem zelf niet’. Dat is wel een mooi tegenwicht op ‘ik heb hem zelf ook’, maar toch lijkt het beter om te vertellen wat ik als klant aan die nieuwsbrief heb. Waarom ik hem echt niet wil missen.
Dat zal ik nooit weten, want ik heb me niet aangemeld. Ik had trouwens ook geen pen, alleen mes en vork. Waar ik wel goed mijn rug mee kon krabben overigens, zelfs op dat moeilijke plekje.
Reactie schrijven