Uitbaters van fysieke winkels klagen weleens dat consumenten steeds vaker alleen komen kijken, om vervolgens online bij een andere winkel te kopen. Tegen een lagere prijs natuurlijk, want het gaat alleen nog maar daar om. Nu lijkt die trend me al een verbetering van het oeroude Nederlandse adagium ‘kijken, kijken, niet kopen’; we zijn blijkbaar al gevorderd tot ‘kijken, kijken, elders kopen’. Maar misschien hebben sommige ondernemers zelf de sleutel in handen voor de volgende fase: ‘kijken, kijken, wel kopen’. Dat lukt echt niet alleen met een lage prijs.
Een voorbeeld.
Onze leeftijd verklap ik niet, maar we zijn op zoek naar een elektrische fiets. Dan heb je een indicatie. Eigenlijk is het vooral mijn lief die naar de accu met wielen lonkt, maar de aanhoudende energie tussen ons maakt dat ik bijna mee wil doen. Vooralsnog gingen we alleen voor de damesfiets naar een megalomane fietsenzaak: twee etages met fietsen (boven) en accessoires (beneden). We zochten één specifiek type van een bekend merk. Helaas, die stond wel op internet, maar niet in de winkel. Want daar waren er maar een paar honderd opgesteld. Geeft niet, een verkoper kwam met alternatieven. En om het verhaal niet te lang te maken: mijn lief kwam tot een keuze. Ze wilde de haastige tweewieler op deze (toepasselijk) grijze ochtend direct aanschaffen. Lang leve de fysieke winkel, die best wat meer dan de online variant mag verdienen, vanwege de service.
Maar het liep toch nog spaak.
De verkoper die ons de fiets in principe had verkocht, gaf een kaartje met de gegevens van het levenslustige rijwiel. Daarmee kon de bestelling beneden bij de kassa worden geplaatst. ‘Kan ik er ook nog accessoires bij kopen?’, vroeg mijn lief. ‘Ja, die zijn ook beneden te koop’, antwoordde de als verkoper verkleedde wegwijzer. Tegelijk liet hij ons de trap naar beneden zien, die ons zou leiden naar zowel de kassa als de fietstassen en kettingsloten. Positief was te merken dat de beste man vermoedelijk niet op commissiebasis voor de trappertycoon werkt. Terwijl mijn lief zich net bereid had verklaard flink wat spaargeld aan de winkel af te staan, gaf hij haar nog even bedenktijd. Hij had niets genoteerd over de toekomstige bezitter van de vurige tweewieler; hij had zich slechts ontfermd over het signalement van de fiets. Hij koos ervoor ons niet naar beneden te begeleiden, waardoor we de kans kregen daar zonder gêne alsnog de deur uit te lopen.
Maar mijn lief is echt lief.
Omdat de hooggeplaatste werknemer ons zo prettig de weg naar de begane grond had gewezen, ‘waar alles staat en mijn collega’s u verder kunnen helpen’, gingen we niet direct de deur uit. Als je zo’n vlotte fiets eenmaal op het oog hebt, laat je hem natuurlijk ook niet zomaar lopen. Mijn lief ging op zoek naar een krat voor op het stuur. Maar waar was toch die behulpzame collega van beneden? Ah, daar was ie. Voor onze neus. Zonder excuses belemmerde hij het zicht, omdat hij een standaard nodig had voor een andere klant. Tja, dan sta je natuurlijk ook mooi in de weg met je kaartje om een e-bike te bestellen. Misschien hadden we zelf sorry moeten zeggen.
Maar mijn lief is echt heel lief.
Dus zocht ze toch nog verder naar een krat voor haar oogappel met trapondersteuning. Maar ja. Is die krat nou groot genoeg, of net te klein? Toch maar even naar boven, om hem op de fiets te zien. Dus terug naar de trap, die niet alleen naar beneden maar ook naar boven bleek te gaan. Maar waar bij het betreden een groot bord ons wees op het verbod om accessoires mee naar boven te nemen. Je ziet later wel of het past.
En zo is het ook. We zien het later wel. Als we de fiets gaan ophalen in de winkel van een andere, online aanbieder. Die óók nog eens goedkoper is.
Reactie schrijven