Deze week zag ik Bob in het programma Ik Vertrek. Bob heeft met zijn vrouw een watermolen in Frankrijk gekocht, want daar komen dan mensen uit Holland een paar dagen in stilte van de vermoeiende reis uitrusten. In de oorspronkelijke woonplaats van Bob en zijn vrouw, Lelystad, lukte dat niet. Daar hebben ze windmolens, dus je magnetron doet ’t gewoon, maar je zit er toch wat minder rustig. Enfin, daar gaat het nu niet om. Het gaat me om Bob.
Het stel kocht niet toevallig een watermolen, geen brandersmolen. Dat zit diep bij Bob, die goed bekend bleek met de huidige beladenheid van zijn naam. Die heeft hij te danken aan België waar, al voordat Nederland er mee begon, elke Bob de Sjaak werd als de rest in de auto ondersteboven de roes wil uitslapen. Sjaak was eigenlijk een betere naam geweest om de nuchtere droogstoppel aan te duiden, dan was Bob dat niet geweest, maar iedere Sjaak natuurlijk weer wel. Maar die is het toch al z’n hele leven.
Bob heeft dankzij kopiërende reclamejongens ook in Nederland niet zo’n stoer imago meer. Vanwege dat laatste ben ik zelf ook vaak de Bob, bij mij is dat aangeboren. Je gaat nu eenmaal nauwelijks zwalken van cola zero. Thuis word ik evengoed nooit Bob genoemd, wel Harry. ‘Handige Harry’ om precies te zijn. Omdat dit vooral geroepen wordt als ik in te vriezen verse maaltijden op het aanrecht heb laten overnachten, twijfel ik aan de positieve bedoeling. Maar dat terzijde.
Dat Bob steevast de Sjaak is, werd waarschijnlijk door de vrienden van Bob ingeprent. In beeld zagen we een kentekenplaat met ‘BOB aan boord’ de achterruit ontsieren. Niet te koop maar speciaal laten maken, verwacht ik. Bob ging dus niet toevallig duizend kilometer van z’n vrienden wonen. Voormalige vrienden, neem ik aan. Die domme kentekenplaat heeft ie waarschijnlijk als eerste in het plaatselijke riviertje geflikkerd. Bob kan nu weer rustig ademhalen, want in Frankrijk noemen ze de pas-de-promille-pineut ‘Sam’. Hadden we in Nederland ook iets mee gekund; ben je lam, dan rijdt Sam.
Maar goed. Wij blijven met Bob zitten, behalve die van de watermolen. Ben ik dus soms ook, maar ik weiger dat hardop te zeggen zoals de billboards vragen. ‘Ben je Bob, zeg het hardop’. Wat is dat voor waanzin? Bob zegt helemaal niks! Je bent al de zielige sobere, moet je dat nog luidkeels roepen ook, zodat het beschonken deel van de polonaise nog verder uit koers kan raken. Waarom ligt die verantwoordelijkheid bij Bob? Ik zeg: druppel te veel op, zoek een Bob! Anders vertrekken we straks allemaal naar Frankrijk, zo zijn wij Bobs. We zijn niet gekke Henkie.
Reactie schrijven