Meubels & De Hollanders

We hebben de regels er thuis op nageslagen. Je mag in deze barre tijden op pad voor noodzakelijke producten. Een mens kan niet dagenlang blijven staan, dus stoelen en een bankstel komen door de ballotage. Meubelwinkels zijn om die reden geopend. In ons geval is er bovendien sprake van urgentie. We zijn al een jaar of vijf op zoek naar nieuwe meubels, maar het wil maar niet lukken. Onze lengte speelt een rol, zij meet 182 en ik 191 centimeter. Dat scheelt weinig, maar zo'n minimaal verschil kan cruciaal zijn. Zie de vrachtwagens die zich weleens klemrijden onder een viaduct.

Mijn probleem is het bankstel. We hebben in bijna 27 jaar niet veel exemplaren gehad. Ikea-banken waren favoriet, vooral omdat de miskoop dan niet te veel geld zou kosten. Op de huidige speelt die negen centimeter verschil op. Voor haar is de zitting net diep genoeg, voor mij net niet. De eerste vijf minuten zit ik rechtop. Daarna verslap ik en begin ik langzaam weg te zakken. Na een kwartier hangt mijn rug op de zitkussens. Na een half uur zet ik mijn voeten af tegen de salontafel en plak ik weer voor vijf minuten tegen de rugleuning. Bij televisiekijken glijd ik steeds verder weg naargelang de film langer duurt. Van The Godfather zag ik uiteindelijk alleen nog de wenkbrauwen van Al Pacino boven onze tafel uitkomen. Achteraf moest ik vernemen dat er ook nog een scène met een slordig afgekoppeld paardenhoofd in beeld was.

Háár belangrijkste issues zijn de eetkamerstoelen, maar nog meer onze eettafel. Afhankelijk van de kok van de dag, waarover geen verdere mededelingen, kun je er goed aan eten. Maar hij heeft kromme poten. De tafel, niet de kok. Niet dat ze scheef staan, het is meer dat ze tierelantijntjes hebben. Houdt ze niet van. Loop je stad en land af op zoek naar een nieuw exemplaar, blijkt dat Hollanders er helaas wel gek op zijn. Oh, en poten van staal, die doen het ook goed. Maar mijn lief is zo lang ik haar ken heel kieskeurig. Toen ze me dat na onze eerste date vertelde, voelde ik me vereerd. In het geval van tafelpoten pakt het anders uit.

Tijdens het afstruinen van de vele meubelwinkels hebben wij inmiddels enige efficiencywinst geboekt. Voorheen probeerde ik elke bank die een diepere zitting leek te hebben. Had ik eindelijk een lekkere zit, bleek hij qua uiterlijk volledig buiten de toegestane bandbreedte. Tegenwoordig ga ik daarom alleen nog proefzitten op exemplaren die mijn lief al genomineerd heeft voor de schoonheidsprijs. Dat scheelt, maar helaas blijkt een goed uiterlijk nauwelijks garant te staan voor voldoende diepgang. Wij nemen daarom vaak brood mee op meubelzwerftocht. En een appel, of wat mandarijnen, afhankelijk van het seizoen.

Toch is een doorbraak nu aanstaande. We vonden een geschikt bankstel, een eetkamertafel en misschien zelfs eetkamerstoelen. Hallelujah! Het wonderlijke is dat zo’n openbaring niet alleen komt. Bij een nieuwe bank moet ook de kleur en de uitstraling van je salontafel nog passen. En als je die tafel dan maar vervangt, wil het tv-kastje ook graag met pensioen. Idem dito de grote kast die dicht bij de eetkamertafel staat. Net iets andere tint hout, dus ja. Onze Britse Korthaar mag nog net blijven, zolang ze in beweging blijft.

Vermoedelijk stellen wij de meubelboulevard dus niet teleur op tweede kerstdag. Misschien ook wel gezellig, de enige plek waar je mensen dit jaar ziet samenkomen, in tientallen huiskamers onder één dak. We denken erover voor de gelegenheid ons gourmetstel mee te nemen. En frambozen als toetje, omdat het feest is. Kunnen we mooi die tafel testen. Als we alles hebben gevonden, adverteren we er waarschijnlijk mee op Marktplaats. Veel te kleine kamers in zo’n verzorgingshuis.